Vergeet de
Super Bowl. De mooiste sportwedstrijd is Wales-Engeland. Rugby. In Cardiff.
Rugby is een sport voor hooligans maar het wordt gespeeld door gentlemen. Ongemeen
hard maar zelden of nooit ruzie op het terrein. Nooit een onvertogen woord
jegens de scheidsrechter. Dat hoort niet thuis in rugby.
Wales-Engeland
is om nog een andere reden mooi. Tijdens het
God Save the Queen wordt er niet uitgefloten. Rugby is respect betonen voor
je tegenstander. Maar dan komt het Hen
Wlad Fy Nhadau en zingen alle Welshmen, trots als ze zijn en tot tranen toe
bewogen, uit volle borst mee. Niet tegen de ander, maar voor zichzelf. Erg
wijs!
Rugby is extreem
professioneel. Het volgende doet zich voor. De Engelsen scoren een “try” maar
de scheidsrechter is niet zeker. Hij contacteert een paar collega’s in de tribune
en legt zijn probleem voor. Er is volgens hem misschien obstructie gepleegd net
vóór de try. Het hele stadion maar ook de kijkers thuis luisteren mee. In de tribune
analyseert men de vertraagde beelden die én in het stadion én in de huiskamer
te zien zijn. De tribune deelt - voor iedereen hoorbaar - de beslissing mee aan
de scheids : de try wordt afgekeurd. De scheids roept de kapiteins bij zich en
legt uit waarom het doelpunt wordt afgekeurd. Gevolg: alles peis en vree, in de
tribunes gaan ze niet op elkaars gezicht kloppen, de stoeltjes blijven netjes
op hun plaats bevestigd, geen doodsbedreigingen.
En hoe hard
de wedstrijd ook is, bij het laatste fluitsignaal juicht diegene die gewonnen
heeft, maar ook niet meer dan dat. Opnieuw is het niet de bedoeling om je
tegenstander te schofferen. En na de match schudden die beren van gasten elkaar
de hand. Zoals het gentlemen betaamt.
Als ik het
goed overschouw is WD Breduinia dus meer een rugbyploeg dan een voetbalploeg.
Gelukkig maar.
Tot horens,
Serge
