Ik heb met Philippe
Gilbert gefietst. Ik hoor jullie denken, is dat niet overdreven? Ja, dat is
overdreven maar zo voelt het wel aan. Ik heb met Phil gefietst.
Om half negen stipt
vertrokken aan het Administration Communale d’Aywaille, zijn thuisbasis. De start was al meteen met klamme handjes. Phil laveert makkelijk aan zo’n
35 per uur door de smalle en drukke straten van het kleine Aywaille. Ik moet alle zeilen
bijzetten om hem in het zicht te houden.
Op de Avenue François Cornesse, een drukke tweevaksbaan, gaat het tempo
naar omhoog. We rijden zo’n 40 per uur en Phil neemt rustig wat
selfies. Daar heb ik weinig tijd voor. Ik ben niet meteen bang om te vallen
maar begrijp dat er aan deze snelheid niet veel mag gebeuren. Ik monster daarom
de renners rond mij. Zijn ze te vertrouwen? Rijden ze recht? Wel verzet
trappen ze?
Ik heb ook al snel in de smiezen dat ik geen gaten mag laten vallen of ik ben een paar plaatsen kwijt. Het wiel
van diegene voor je vasthouden is de boodschap. Ik stel na een tijdje ook vast dat ik de
mooie Amblève naast mij nog niet heb gezien. Geen tijd. Concentratie is alles
in deze omstandigheden.
De snelheid went. 40
per uur is helemaal niet snel. Zo’n peloton zuigt je als het ware mee. Anderzijds
maak ik mij de bedenking dat aan die snelheid over de openbare weg razen niet
echt verantwoord is. Wij hebben gelukkig motards mee die alle hoeken afzetten.
Mijn Strava-records op dit deel van het parcours zijn niet te tellen !
Tot zover het goede
nieuws. Na zo’n 9 kilometer gaan we rechts richting de eerste helling van de
dag, de Rue de Fraiture. ’t Is niet te geloven maar op minder
dan 100 meter blaas ik mij compleet op. Terwijl Phil nog wat keuvelt met de
copains en voor ’t gemak wat op de trappers gaat lopen, gaat mijn hartslag in sneltempo door het
plafond en moet ik willens nillens terugschakelen. Gelukkig ben ik niet alleen.
De deur staat achteraan open zoals José dat plastisch omschrijft.
’t Is even bekomen
nu. Ik trek, ik sleur, ik hijg, ik puf, ik sleep, ik skart mij naar boven… en
amuseer mij bij de beesten. En hoop dat ik straks nog La Roche aux Faucons en La Redoute overleef. Bedankt Phil !
Serge
