Ik heb met Greg Van Avermaet gefietst. Ik hoor jullie denken, is dat niet overdreven? Ja, dat is overdreven maar zo voelt het wel aan. Ik heb met Greg gefietst.
Een Olympisch kampioen blijkt niet zo stipt te zijn. Ik sta tijdig aan de start maar van Greg is nog geen sprake. Iets voor negen duikt hij op. Ik denk nog even, zou ik hem nu vragen “waar bleef je?”, maar bedenk me tijdig.
Ik heb het slim bekeken. Ik sta zo’n vijftien meter voorbij de start. Als het peloton in beweging komt laat Preben Van Hecke een gaatje vallen. Ik ben Niki Terpstra niet en twijfel geen second. Ik schiet mij in het wiel van Greg en ben vast van plan dit de komende 40 kilometer niet meer los te laten. Verder reiken mijn ambities niet. Ken jezelf.
Greg draait een ongelooflijk klein koffiemolentje en we rijden twee aan twee slechts een dikke 30 per uur. Ik zit geconcentreerd en comfortabel in het wiel tot ik weinig later een verdomd moeilijke bocht zie opdagen. Ik monster mijn omgeving en besef dat ik heb postgevat tussen allerlei klasbakken. Ik résumeer in minder dan één seconde alles wat ik van Guy heb geleerd, en besef dat ik absoluut geen fout mag maken. Ik concentreer me op het wiel voor mij dat ik moét volgen. De bocht komt eraan en ik smijt me erin. Greg ligt ondertussen op zijn buitenblad en gaat op zijn trappers lopen. Ik dus ook. We zijn de bocht uit en ik kijk voorzichtig rond. Geen boze blikken. Geen boze lichaamstaal. Ik heb dat misschien wel goed gedaan, denk ik. De zweetdruppels parelen.
Ik weet na een tijdje ook wel dat ik op de beste plaats van de dag zit. Het duurt dan ook niet lang of ze komen links en rechts een beetje pushen. Blijgezind maar met het mes tussen de tanden ben ik niet van plan mijn plaats af te staan. Wat ze ook proberen, ik drijf ze met plezier terug naar links of naar rechts of terug naar achter. Die van WD Breduinia, gepokt en gemazeld, moet je geen lessen meer leren. Ik amuseer me bij de beesten en sta versteld van mezelf. Fietsen kan toch plezant zijn.
Een eind na de eerste bevoorrading, bij de beklimming van de Kampstraat, komt loontje om zijn boontje en word ik op mijn nummer – eeeuuuch leeftijd - gezet. Greg wandelt rustig naar omhoog. Een kleine delegatie kan hem volgen maar voor mij eindigt het hier. Alles op zijn tijd. Aan anderen om nu zijn wiel te pakken maar weer een ongelooflijke ervaring rijker.
Tot horens.
Serge
