We zijn flink op ons nummer gezet afgelopen woensdag in Ruiselede.
Eerst door Axel, kleinzoon van. “Gaat het Axel?”, “Is ’t niet te rap Axel?”, “Is Axel nog mee?”… Tot Axel het na 20 kilometer voor bekeken hield en die drie oude venten met een splijtende demarrage à la Lars van der Haar ter plekke liet. Dat kon tellen. Axel zijn beste jaren komen er aan. Onze beste jaren liggen achter ons. Zoveel was duidelijk.
Gelukkig mist Axel nog wat ervaring en slaagde hij erin om tweemaal het parcours te missen. Op die manier zagen we hem later alsnog terug - in ’t geniep moesten we toch even glimlachen - en konden we doen alsof we samen waren gebleven. Een pleister op ons gekwetste ego.
Niet zo goed voor ons ego was de mooie elegante paardenstaart die we naar het einde toe in het vizier kregen. Zonder dat we onszelf Harvey Weinstein manieren willen toedichten, zo’n mooie elegante paardenstaart doet wel iets met een man. Vooral met Redgy die het gat van een paar tientallen meters met een ongeziene krachtinspanning toereed.
De dame in kwestie, blijkbaar in de fleur van haar leven, was evenwel van geen kleintje vervaard en het koste ons niet weinig moeite om haar wiel te houden. Dat werd in de volgende veldstrook alleen maar erger toen ze besloot er nog een schepje bovenop te doen. We zijn samen uit het veld gekomen dat wel, maar we keken even naar elkaar en onze blikken spraken boekdelen. ’t Is genoeg geweest.
Axel kunnen we héél binnenkort totaal niet meer volgen en mooie elegante paardenstaarten mogen we ook al uit onze gedachten zetten. Waar moet dat naartoe ?
Het leven zoals het is … fietsen.
Tot horens
Serge