Beste Steve,
Heb ik jou ooit verteld hoe ik op Rock Torhout ben terechtgekomen?
Luister.
Na de examens eind juni gaan mijn vriend Luc en ik iets drinken op de Korenmarkt. Daar geraken wij in gesprek met twee meisjes die kaarten hebben voor het festival de volgende zaterdag maar helaas niet kunnen gaan. De rest laat zich raden. Wij kopen die kaarten en de volgende zaterdag stappen wij vroeg in de ochtend goedgemutst - maar ook een beetje onwetend over wat komen gaat - het festivalterrein op. Het begin van 6 heerlijke muziekjaren.
Besef jij wel dat ik drie jaar na elkaar U2 heb mogen zien ! Voor om en nabij de 30 euro of zoiets (zonder daarbij de 7 andere topaffiches mee te tellen). 30 euro is nu de prijs van een flets broodje martino als je naar een deftig concert gaat.
Ik zie de jonge Bono nog altijd tot boven in de geluidsinstallatie klimmen van waar hij met zwaai en zwier de 65000 concertgangers kon toewuiven. Niets was quiet on New Year’s Day want wij brulden luidkeels mee. Ik weet nog goed dat wij een half uur na het optreden nog altijd stonden te schreeuwen “Sundaay blooooody Sundaaaaaaaay, Sundaay blooooody Sundaaaaaaaay” .
Maar nog straffer ! In 1983 haalt Bono een klein ukkepukje uit het publiek, zet het op zijn schouders en gaat ermee wandelen op het podium. Je zult dat ventje maar zijn. Ik heb nooit geklaagd over mijn iet of wat rijzige gestalte maar toen had ik ook 1 meter 31 willen zijn. Felicitaties trouwens aan de ouders of andere familieleden die dat ventje meebrachten naar U2. Wij moeten de jong gasten kwaliteit bijbrengen en geen nonsens.
Het geluk zit hem in de kleine dingen (snap je ’m?). Een split second op de schouders van Bono. Meer moet dat niet zijn.
Jaloerse groeten.
Serge
