“Dag
Marie-Jeanne.”
“Goedemorgen.”
“Ik heb aan jou moeten denken.”
“Hoezo?”
“In Hippo Beach draaiden ze een
ode van Willy Naessens aan zijn vrouw Marie-Jeanne. Met wat hiphop eronder. En
toen dacht ik aan jou. Eén van de "grandes dames" van WD Breduinia.”
“Allé, dan haal ik nog de
hitparade.”
“Niet te hard van stapel lopen.
De tekst scheert niet meteen hoge toppen.”
“Jammer, de euro’s dansten
al voor mijn ogen.”
”Nog iets anders Marie-Jeanne. Hoe
is het met de knie?”
“Valt mee. De knie is geen
drie maal zeven meer, maar dat is het huis dat hij moet rechthouden ook niet meer.
Dus we klagen niet.”
”Gelijk heb je. Want wat dacht je
van deze : we leven op het beste stukje van deze aardkloot.”
“Dat vind ik ook. We zijn
vrij, wat onbetaalbaar is, en er wordt redelijk voor ons gezorgd. Op tal van
andere plaatsen op de wereld is het anders. Akkoord, soms moet je wat geluk
hebben maar dat heb je toch niet in de hand.”
“En we beseffen het vaak niet
vrees ik.”
“Inderdaad. You don’t know what you got till it’s gone. Ik hoop dat de volgende generaties zich niet vergalopperen.”
“Kom je ontbijten volgende
woensdag?”
“Oei oei - ik ben niet zo’n vroege vogel. Mijn
ochtendhumeur ga je erbij moeten nemen.”
“Geen probleem. En dan zingen wij
luidkeels met z'n allen nog een keer “Marie-Jeanne”.”
