Het gaat niet goed
met mij. Het wegseizoen ligt een paar uur achter ons en ze hebben mij al te
pakken, de “blues”.
Waar zijn al die
kilometers toch gebleven ? Wanneer zijn we ook alweer gestart ? En hoe koud was
het toen ? Zóóóó koud blijkbaar dat Ria als een verklede mummie ten tonele verscheen. Maar toen het eerste zonnetje kwam piepen twijfelden we geen
moment en sprongen we ergens midden de week op de fiets om de eerste lente te
proeven.
De zomer was warm en
sommigen hadden pech (Remy, Jean-Luc… en ook ondergetekende) maar dat mocht de
pret niet drukken. Al zeker niet toen Luk zijn Tour de France met Hilde tot een
goed einde bracht. Ik denk nog vaak aan hem. Dat kan niet van de poes zijn
geweest. Dag aan dag, bergop bergaf … veel respect daarvoor. Voor Luk, én
Hilde.
En hoeveel cols en
colletjes hebben we dit jaar weer bedwongen, ondanks de pijn in de benen
onszelf overtuigend dat we zoals steeds goed bezig waren. Sportief zijn vraagt
de nodige zelfopoffering ! Gelukkig staat daar geen leeftijd op. Iedereen op
zijn niveau en op zijn manier. Zo hoort het ook.
En hoeveel fijne
uren hebben we weer niet samen gespendeerd ? Op de fiets maar ook na de fiets.
Akkoord, het fietste soms een beetje uit de hand – vooral op woensdag - maar
geen haan die daar naar kraaide. Na de inspanning hoort de ontspanning al leek
het soms dat sommigen vooral op dat tweede mikten (LOL).
Neen neen, ik kom tot het besef dat ik niet te lang wil stilliggen (vat je ‘m).
Ik moet dringend op
zoek om zaterdag iets om handen te hebben.
Tot in Sint-Kruis-Brugge...
Serge