Na De Ronde zak ik
er altijd wat doorheen. Dan weet ik het even niet meer.
Wij staan na de rit
in het Centrum Ronde van Vlaanderen pinten te drinken met Filippo Pozzato.
Pippo heeft al menig Kwaremontje achterover geslagen zo blijkt, en geen enkele
blonde dame is nog veilig voor zijn loesche Italiaanse blik.
Het toeval wil dat
ik op zaterdag even in zijn wiel heb gezeten. In koeien van letters stond op
zijn outfit namelijk Pozzie geschreven. Alle grote kampioenen hebben
iets met “ie” : Lampie, Backie, Schampie… Pozzie was in het gezelschap van een
groepje meer volwassen Italianen(°) waarbij ik niet uitsluit dat ook
zijn vader erbij was. Het pleit voor Pozzie dat hij nog op de fiets zit. Ik
hoor zeggen dat hij enkele weken terug ook de Strade Bianche heeft gereden.
En toch vraag ik me
af met welk gevoel hij hier staat. Misschien denkt hij bij de volgende scheut alcohol
“’t is goed geweest”. Maar misschien denkt hij ook aan zijn Milaan-San Remo, zijn
Omloop of zijn E3. Of nog meer aan die 20 centimeter die hij tekort kwam in
2012 om ook Fiandre op zijn palmares te schrijven. Ik weet het niet maar ik
begin me best voor te bereiden.
Gelukkig pik ik ook
het interview mee met de Deense Cecilie Utrrup Ludwig die derde werd bij de
vrouwen elite. Het interview is nu al hét hoogtepunt van het jaar. De doodeerlijke en tot tranen toe bewogen Cecilie is door het dolle heen. Ze heeft er zó enorm van genoten. Ze kon de massa's volk langs
de weg en het enthousiasme en de aanmoedigingen van rechtgeaarde wielerfanaten op
de Oude Kwaremont maar niet vatten. Ze houdt toch zó
enorm van haar sport. Haar Ronde was de gelukkigste dag uit haar leven.
Zo zit ik vaker en vaker
op mijn fiets … elke keer ik de Oude Kwaremont nog kan oprijden is de
gelukkigste dag van mijn leven. En later zien we wel.
Serge
(°) in de volksmond “iets oudere heren”
