“Eerlijk waar, Serge”, zegt de man, “wij
hebben een prachtig leven”.
Zijn uitspraak slaat mij erg uit mijn lood. Wie
zegt nu zoiets? Immens verdriet is de man overkomen en dan toch zo’n bewering durven
doen. Zijn bekentenis strookt ook niet met mijn Vlaamse aard en mijn - nou ja -
katholieke opvoeding waar het credo nog steeds is dat er moet “gewrocht”
worden. De rest is voor het hiernamaals.
Volgens mijn weten staat “een prachtig leven” niet in het leerplan van ons Hilde. Misschien toch maar eens overwegen
Hilde, nu er toch regeringsonderhandelingen lopen.
Verstandige mensen die Zweden. Bruggenbouwers,
vooral letterlijk maar ook figuurlijk zo leek het me.
Op de snelweg schuift iedereen aan in de
daartoe bestemde rijstrook. Geen Zweed die er ook maar aan denkt om via de
andere (in principe afgesloten) rijstroken en met een opgestoken middelvinger nog snel drie plaatsen en 6 seconden
te winnen.
De Zweedse chauffeurs zijn ook waanzinnig
voorzichtig ten aanzien van en tonen enorm veel respect voor de
fietsers. Nooit gezien en ongelooflijk rustgevend. Geen fietsstress.
En toch hebben wij ze op een klein foutje
kunnen betrappen. De voor het overige zéér te respecteren Zweden zeggen namelijk niet spontaan goeiendag - “Hey” bij
hen. Op straat lopen ze je voorbij zonder ook maar één teken van leven te geven.
Dat gaat daar zo en heeft niets met enige vorm van onvriendelijkheid te maken.
Maar vrees niets, Breduinianen, de kentering
is ingezet. Ik kon het namelijk niet laten steevast “Hey” te zeggen en na dááágen
proberen kon ik toch al eens een kleine rimpeling in de linker mondhoek van een
verbaasde Zweed teweeg brengen. Dus mochten de Zweden over een aantal decennia
elkaar spontaan een goeiendag toewensen, dan zijn wíj ermee begonnen. Breduinia
laat overal zijn sporen na.
Carine, Gilbert … ik neem aan dat jullie die
Portugezen ook wat manieren leren de komende tijd. We rekenen op jullie.
Tot horens
Serge