Zijn vrouw had nog iets gemompeld van “zijde
gij nu zot geworden” maar dat kon hem niets schelen. Het was even zoeken
geweest naar die zwarte jekker van toen maar uiteindelijk had hij die toch teruggevonden.
En dus, zoveel jaren na datum, trok hij er nog eens op uit. Status Quo was in
de buurt en dat wou hij geweten hebben. Veel van zegs was hij niet en fotootjes
maken met zijn mobiel lukte ook niet echt goed, maar zijn blik verraadde dat hij
er lol in had. Na de laatste gitaarsalvo draaide hij zich om en glunderde. “Dat
was goed”. Hij stapte weg en verdween in het donker. Het kan niet
anders of hij heeft zoet gedroomd die nacht. Dat hij weer voor altijd achttien
was - of zoiets.
Ze was met haar rollator half stoemelings
tot op tien meter van het podium geraakt niet wetende wat op haar af zou komen.
Frank Boeijen? Geen idee. Aanvankelijk keek ze met verwonderde blik en grote
ogen naar wat zich op het podium afspeelde. Ze leek vooral niet te begrijpen
hoe de menigte luid meeschreeuwde met “… het werd een beetje koud in mijn haaaaart
…”. Maar bij Paradijs had ze haar draai gevonden. Haar mondhoeken krulden zich
tot achter haar oren en ondanks het feit dat ze haar ellebogen niet meer boven
haar schouders kon tillen, klapte ze toch zo hard als ze nog kon. En ze wou samen met het enthousiaste publiek stante pede teruggaan naar het “Paapapapaa, Paapapapaa … … Páradijijs.”
Ik heb een fantastisch weekend gehad.
Serge