Beste Jean-Paul,
Ik ben een paar keer in Henegouwen gaan fietsen. Ik wist niet dat dit jouw région de naissance was. Maar nu moet ik eerlijk zeggen Jean-Paul, het is ons vreselijk bevallen.
Jij denkt natuurlijk dat ik verwijs naar het Hellend Vlak van Ronquières en de indrukwekkende Kanaallift van Strépy-Thieu en dat is natuurlijk ook zo. Ook Binche - van de Gilles - was bijzonder aangenaam. En het stukje Samber dat we in Erquelinnes hebben afgefietst. En nog zoveel meer.
Maar wat op ons het meeste indruk heeft gemaakt Jean-Paul, is de ssssstilte in Henegouwen. We zijn door tal van dorpjes gefietst waar niets te horen viel. De mensen zaten in de tuin of deden boodschappen … maar in de verste verte kon je een speld horen vallen. Zóóó onwezenlijk ssssstil. Surrealistisch bijna. Alsof de wereld had opgehouden met bestaan.
Wij dachten eerst, hoe hou je dit hier vol? Maar na een tijdje begonnen we die ssssstilte best wel te waarderen. Wolfgang Amadeus Mozart zei niet voor niets dat muziek niet in de noten zit, maar in de ssssstilte ertussen. Hij kon het weten.
En zo komt het Jean-Paul dat ik tegenwoordig mijn eerste espresso van de dag nuttig, op het terras, zonder radio of enig ander geluid dat mij zou kunnen afleiden. Ik luister naar de eerste ssssstilte van de dag en savoureer het ssssstille krieken ervan.
Keerzijde van de Henegouwse medaille is dat ik nu ook een beetje anti-geluid aan het worden ben. Op het strand, stel ik nu vast, heeft elke zichzelf respecterende familie nu zijn eigen bluetooth speaker bij. Van links komt dus veel te luide lounge muziek aangewaaid, van rechts hits uit de seventies en van aan de vloedlijn hedendaagse Turkse hiphop. Een rustig dagje aan het strand noemen ze dat dan. “Ik stoor de anderen, dus ik ben”, is het motto.
Desalniettemin, Henegouwen was in orde. Ik weet het, we moeten nog naar de Borinage. ’t Is daar niet zo mooi naar ’t schijnt maar dat doet er niet toe. Mijnsites en terrils hebben altijd iets.
Ik hou je op de hoogte.
Tot horens
Serge
