Beste Willy,
Wat doet dat met een mens? Als de kranten
koppen : “Willy Sommers speelt Pukkelpop plat”. Daar ben je even niet goed van
neem ik aan. Maar het weze je gegund, laat dit duidelijk zijn.
Ik doe er nog een schepje bovenop.
Deze week waren we te gast op een soort
afterparty zoals dat heet. En nu wil ik niet kritisch zijn maar ik heb het zo
niet voor de moderne dancemuziek. ’t Zal uiteraard aan mijn leeftijd liggen
maar ik krijg absoluut geen kick van Tomorrowland en gelijkaardige festijnen.
Ik hoor het verschil tussen Tom Waits en The Editors maar niet tussen Martin
Garrix en Armin Van Buuren. Maar nogmaals, elke generatie moet voor zichzelf
uitmaken wat goed is. Mijn troost is dat kwaliteit altijd overleeft en dat we
over 50 jaar nog altijd Tom Waits zullen beluisteren.
Maar dan dit. Op de afterparty draaien ze
dus muziek waar mijn hart niet meteen sneller van gaat slaan maar die
tegenwoordig hét van hét is. Om middernacht blijkt evenwel iemand jarig te
zijn. En haar wens is de grootste farandolle ooit in te zetten. En wie denk je
die door de boxen schalt? Juist ja. De jong gasten die tot net daarvoor als het ware in trance met de handjes stonden te zwaaien worden wakker, kijken plots blij om
zich heen, sluiten aan en zingen luidkeels “Láááaaat de son in je hart, ze
schijnt toch voor ieiederééééén………”. Viviane vond het het mooiste moment van de
avond, en gelijk had ze. Want even later was het weer met de kop in de grond,
met de handjes in de lucht en boenke boenke boenke…
Ja Willy, ouwe rakker, waarom zou je ook nog
maar denken aan stoppen. We hebben je nog ontzettend nodig. Om over 50 jaar,
wij in onze rolstoel ondertussen, nog eens een farandolle in te zetten.
Groeten aan Cindy en de kinderen.
Serge
